Ik las via een christelijk platform een kort interview tussen Elbert Smelt -zanger en muzikant van de band Trinity- en Mirjam Bikker – partijleider van de ChristenUnie. Het was enerzijds een ‘gezellig’ interview waarin ze terug blikken op gezamenlijke ervaringen vanuit het verleden. Beide blijken met elkaar een paar jaar op dezelfde middelbare school gezeten te hebben en later op hetzelfde dispuut in de studententijd. Maar het gaat ook dieper dan dat. Over het leven en hoe je, terug kijkend op het leven, ontdekt dat je al dingen deed die je gevormd hebben tot de mens van nu en waar je nu profijt van hebt. En over de drijfveren achter het werk dat ze doen. En zo komt het dat de één het land doortrekt en overal concerten geeft. En met blijde hoopvolle liedjes de mensen wil bemoedigen. En zo komt het dat de ander zichzelf inzet binnen de politiek. Als een kleine Gideonsbende, zoals Mirjam Bikker zelf zegt, in politiek Den Haag. Een relatief kleine groep mensen die zich niet neer wil leggen bij de donkere dingen die ze zien, maar in beweging wil komen om licht te brengen in Nederland.

Misschien denkt u dat ik uw politieke keuze wil beïnvloeden met het oog op de komende verkiezingen. Laat ik duidelijk zijn: daar doe ik geen uitspraken over. Nee, de reden waarom ik dit interview las was de titel, nl. “Pelgrims van hoop”. Dat trok mijn aandacht. En dit interview laat mooi zien hoe beide mensen op hun eigen manier “Pelgrims van hoop” zijn. Eigenlijk hoe God elk mens met zijn/haar gaven op zijn/haar plek gebruikt. Elbert Smelt probeert zo’n pelgrim te zijn via de muziek. Mirjam Bikker probeert dat te zijn in de politiek. Wat een zegen voor een land, een maatschappij, als er pelgrims van hoop zijn. Maar dat hoeven zij niet alleen te zijn toch….. waarom zouden WIJ dat niet zijn op onze eigen plek? In ons eigen dorp? Onze eigen omgeving? Pelgrim van hoop zijn, dat kunnen we allemaal zijn. Want wij putten uit dezelfde Bron als Mirjam en Elbert doen in hun leven en werk: de Bijbel, het Woord van God dat een Bron van hoop is. Paulus schrijft b.v. in de brief aan de Romeinen: “Alles wat vroeger is geschreven, is geschreven om ons te onderwijzen, opdat wij door te volharden en door troost te putten uit de Schriften zouden blijven hopen” (Rom.15:4). En Petrus zegt het volgende “Erken Christus als Heer en eer Hem met heel uw hart. Vraagt iemand u waarop de hoop die in u leeft gebaseerd is, wees dan steeds bereid om u te verantwoorden” (1 Petrus 3:15).

Betekent dat dat we allemaal welbespraakt moeten zijn om de hoop die we putten uit het geloof te verwoorden? Nee, ik denk dat God ons inderdaad roept om elk op onze eigen manier en op onze eigen plek een pelgrim van hoop te zijn. Binnen onze gemeente zie ik inderdaad mensen die woorden kunnen geven aan de hoop waaruit zij putten en daar een ander mee bemoedigen. Een ander doet dat al zingend, thuis, in een band, in een koor of vol overtuiging in de zondagse eredienst. Een ander wijst iemand weer op de hoop door een kaartje (al of niet met een klein presentje erbij) of appje te sturen of door te bellen. Of door in alle rust, zonder al teveel woorden, het met iemand ‘uit te houden’ op de moeilijke momenten. Bij weer een ander staat de deur altijd open en vindt zijn/haar medemens een ‘veilige haven’ waar eenzaamheid doorbroken wordt. Hoe je het ook doet, dan ben je een pelgrim van hoop! Er is al zoveel donkerte in deze wereld, zoveel lijden en hopeloosheid. Wij hebben een Boodschap van hoop, door Jezus Christus en door het weten van een goede toekomst. En daar mogen we over spreken, daar mogen we uit leven en naar handelen. Zoals Paulus zegt in Rom. 8: “Ik ben ervan overtuigd dat het lijden van deze tijd in geen verhouding staat tot de luister die ons in de toekomst zal worden geopenbaard……. Maar als wij hopen op wat nog niet zichtbaar is, blijven we in afwachting daarvan volharden”(Rom.8:18, 25).

Wij zijn allemaal onderweg, als pelgrims door de tijd. Als je Christus kent ga je die weg met en vanuit het Woord en met de Heilige Geest. Misschien voelen we ons ook wel een Gideonsbende in de hectiek van deze wereld. Maar laat ons dat niet weerhouden om pelgrims van hoop te zijn. Al is het maar een klein gebaar, een kort woord, een stukje tijd. God kan daar grote dingen mee doen!
Ds. Ineke de Kok – Mellema

Deze meditatie is gepubliceerd in de Tsjerkepraat van23 oktober 2025