Of weet u niet dat wij allen die in Christus Jezus gedoopt zijn, in Zijn dood gedoopt zijn? Wij zijn dan met Hem begraven door de doop in de dood, opdat evenals Christus uit de doden is opgewekt tot de heerlijkheid van de Vader, zo ook wij in een nieuw leven zouden wandelen.

Romeinen 6 vers 3-4

In de vroege kerk werd er meestal met Pasen gedoopt. Op zondag 4 april deden we dat ook in de Grutte Tsjerke. Bijzonder. Zeker, nu ik onze eigen kleindochter Fenna dopen mocht. Al was het ook met veel beperkingen. Er waren maar 30 kerkgangers. En voor het eerst met mondkapjes rondom de doopvont. Wat een vreemde gewaarwording was natuurlijk.

Pasen en de bediening van de Heilige Doop. Ze zijn nauw met elkaar verbonden. Geen wonder ook. Beide keren staat de Heere Jezus centraal. Met Pasen ontmoeten we de levende Heiland. Die verzoening voor ons deed aan het kruis. Die de dood voor ons overwon. In Zijn naam word ik gedoopt. In de doop komt de rijke belofte van Zijn genade naar mij toe.

Genade is een woordje om zuinig op te zijn. Het klinkt heel de Bijbel door. Niet voor niets spreken we van het genadeverbond als we het hebben over Gods genadige toewending naar kleine en zwakke mensen, zoals wij. Vanaf Adam en Eva buigt de Heere God Zich al zo naar mensen toe. Let op Zijn trouw aan Zijn oude bondsvolk Israël de eeuwen door!

Dat is de rode lijn door heel de Bijbel heen. God is onverdiend genadig en trouw. Van geslacht tot geslacht. Van generatie op generatie.Hij toornt over de zonde. Hij zal ook eenmaal alles en iedereen oordelen. Maar in Zijn genade geeft Hij Zijn Zoon. Hij is de Middelaar van het genadeverbond. In en door Hem komt de vergeving van de zonden in zicht.

Daar gaat het om als we op het hoogfeest van Pasen Zijn verrijzenis uit de dood gedenken. Zo nauw verbonden met Zijn verzoenend lijden en sterven aan het kruis. Want Pasen en Goede Vrijdag zijn nu eenmaal niet los verkrijgbaar. Nergens blijkt dat zo helder en duidelijk als bij de bediening van het Heilig Avondmaal en de Heilige Doop.

Dat is voor de apostel Paulus zo helder als glas. Pasen en Goede Vrijdag horen bij elkaar. De dood van Christus en Zijn opstanding uit de dood zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Zoals hij ook het water van de doop met het sterven en de verrijzenis van Christus verbindt in Romeinen 6. Schrijft hij daar niet over gedoopt worden in de dood van Christus?

Sterven blijft iets wonderlijks en onbegrijpelijks. Je laatste adem uitgeblazen. Je hart stopt met kloppen. Het lichaam is er nog wel, maar dat wat iemand tot een persoon maakt is weg. Sterven doet pijn. Brengt scheiding. Afscheid van wat je lief en dierbaar is. Waar je aan gehecht bent. Waar je voor je gevoel niet zonder kunt. Dat sterven verbindt Paulus met de doop.

Daar sta je misschien niet zo bij stil als er een baby wordt gedoopt. Of als je er over nadenkt dat je zelf ooit eens gedoopt bent. Maar Paulus zegt dat wel zo. We worden in Christus’ dood gedoopt. Alsof hij wil zeggen: zo nauw word jij met Hem door de doop verbonden, dat Zijn dood ook voor jou geldt. Sterker nog: dat Zijn dood ook jouw dood is.

Een begrafenis onderstreept het sterven. Het doet je beseffen dat het echt waar is. Dat er geen weg terug is. Altijd weer een aangrijpend moment. Als de kist neerdaalt in het graf. Ook Jezus is zo begraven. En wij met Hem, hoor je Paulus zeggen. We zijn – bedoelt Paulus – zo sterk verbonden met Christus, dat wij als het ware met Hem het graf zijn in gegaan.

Zoals de begrafenis de dood bevestigt, zo bevestigt de doop ons dood-zijn voor de zonde. Begraven met Christus. Dat betekent: er wordt radicaal afgerekend met de zonde. De vergeving van de zonden wordt beloofd. Dopen beeldt dat uit. Dopen is niet in zichzelf sterven aan de zonde. Maar dopen betekent: jij bent met Christus gestorven en begraven.

Ja, en tegelijkertijd betekent dopen ook meer. Christus is uit de doden opgewekt. Hij is opgestaan. Hij is uit het graf vandaan gekomen. Jezus leeft. Ook dat zien we terug in de doop. Ik ben zo nauw met Hem verbonden, dat ik als het ware met Hem ben opgestaan. In en door Hem breekt er ook voor mij een nieuw leven aan, mag Paulus zeggen.

Weet je, nu zou je per ongeluk kunnen denken dat het dus niets meer uitmaakt. Hoe je leeft en zo. Je deelt toch al in het sterven en het begraven worden van Christus? Je deelt immers al in de genade? Je bent vrij van straf? Maakt het nu nog wat uit hoe je leeft? Kom je niet automatisch in de hemel? Waarom zou ik eigenlijk mijn best nog moeten doen?

Maar Paulus wijst die gedachte verontwaardigd af. Hoe durf je! Als je ook maar iets geproefd hebt van die overstelpende liefde van God. Van de diepte van dat lijden en sterven van Christus. Dan kun je toch niet zomaar doorleven, alsof er niets gebeurd is? Ben ik niet met Hem door de dood heen de werkelijkheid van een nieuw leven binnengegaan?

Dat bedoelt Paulus als hij schrijft over een wandelen in dat nieuwe leven. Niet om daarmee wat te verdienen of bij te dragen aan mijn redding. Maar gewoon omdat ik niet anders kan, als ik geloof in de belofte van mijn doop. Dat is wat ik levenslang mag leren. Het water van de doop heeft mij echt nat gemaakt. Ik ben een nieuw mens. Als nieuw met Christus opgestaan.

Wil dat zeggen dat ik nooit meer iets verkeerds zal denken of doen? Dat ik een volmaakt heilig leven kan leiden? Nee, was dat maar waar. Ik blijf mijn leven hier op aarde leven in gebrokenheid. Maar één ding is veranderd. Ik ben nu van Hem. Of, zoals onze andere kleindochter Jetske dat zo prachtig zingen kan: Jezus is een Vriend van mij, daarom is mijn hartje altijd blij!

Blij, blij, mijn hartje is zo blij
Blij, blij, mijn hartje is zo blij
Want Jezus is een Vriend van mij,
Daarom is mijn hartje altijd blij, blij, blij

Wij worden, als kleine vissen naar het voorbeeld van onze grote Ichtus (= vis) Jezus Christus, in het water geboren, en wij kunnen slechts het leven behouden wanneer wij in dat water blijven…
(uitspraak van Tertulianus in de 2e eeuw over de doop)

Ds. J.P. Strietman

Deze meditatie is gepubliceerd in de Tsjerkepraat van april 2021