Maar laat vooral dit u niet ontgaan, geliefden, dat één dag bij de Heere is als duizend jaar en duizend jaar als één dag. De Heere vertraagt de belofte niet (zoals sommigen dat als traagheid beschouwen), maar Hij heeft geduld met ons en wil niet dat enigen verloren gaan, maar dat allen tot bekering komen.

2 Petrus 3: 8-9

Weer is een jaar voorbij. De Romeinen zeiden het al: de tijd vliegt. Je kunt er niets aan doen. Je kunt het niet vasthouden. De tijd gaat verder en de tijd neemt je mee.

En dan is het zomaar 2020 geworden. Terwijl je geen idee hebt van wat 2020 je brengen zal. Je kunt niet in de toekomst kijken. Niet met zekerheid zeggen wat komen gaat.

Zeker. Van bepaalde dingen kan het heel waarschijnlijk lijken dat ze gaan gebeuren. Verdrietige dingen of juist heel mooie dingen. Maar zeker weten doe je het pas als het zover is.

Zo was het ook al in de dagen van Petrus. De tijd vloog voorbij. En dat riep vragen op. Had Jezus niet beloofd dat Hij spoedig – met haast dus! – terug zou komen?

Hoe kan het dan zo lang duren? Hoe kunnen er al zoveel jaren omgevlogen zijn zonder teken van terugkeer? Treuzelt Hij soms een beetje met de belofte?

Kleine kinderen kunnen daar ook last van hebben. Omdat ze nog niet begrijpen wat dagen en weken en maanden zijn. Eén nachtje of twee nachtjes slapen is zo ongeveer de grens voor ze.

Is God een vertragingsactie begonnen? Of hoe zit dat? Waarom wacht Hij zolang? Kijk eens wat voor narigheid er intussen allemaal in de wereld gebeurt?!

Wat zal Petrus zeggen? Wat moet hij zeggen? Petrus’ antwoord grijpt terug op de leus die de engelen scanderen in de velden van Efrata bij Betlehem (Lucas 2: 14):

Ere zij God in de hoogste hemelen
en vrede op aarde,
in mensen een welbehagen.

De vrede op aarde wordt beloofd. Gegarandeerd zelfs. Die vrede wordt aan alle mensen verkondigd. Aan heel het volk Israël en met Israël mee aan heel de wereld.

Vrede die wij eigenlijk helemaal niet verdienen. Dat laat het woordje welbehagen zien. Het is te danken aan Gods genade – Zijn liefdevolle toewending naar mensen zoals wij.

Die liefdevolle toewending heeft vlees en bloed aangenomen en een naam gekregen: Jezus. In en door Hem is God Immanuël geworden – God met ons.

Wat God in en door Jezus doet en gedaan heeft. Daar komt het op aan. Het gaat om Gods verzoenende liefde. Waarmee Hij mensen zoeken en vinden wil.

Wie door Hem gezocht en gevonden is, beseft dat terdege. Hoe je dan verandert in een kind van Hem. Een kind met een hemelse Vader. Die heel geduldig is – veel geduldiger dan wij.

Hij wacht met eindeloos geduld tot ook de laatste mens die Hij vinden wil, gevonden is. Hij wacht tot de laatste thuiskomt. Tot Hij al Zijn kinderen bij Zich heeft.

Dat is het licht waarin wij mogen leven. Juist ook nu wij vanaf 1 januari samen de ene Protestantse Gemeente van Kollumerzwaag mogen vormen.

Dat is het licht dat ook over het jaar 2020 valt. Het licht van Gods genade. Het licht dat 2020 maakt tot weer een jaar van Hem. Een jaar van Zijn geduld. Een jaar vervuld van Zijn liefde.

Nog voordat je bestond,
kende Hij je naam.
Hij zag je elk moment,
en telde elke traan.
Omdat Hij van je hield,
gaf Hij Zijn eigen Zoon.
Hij wacht alleen nog maar
totdat je komt

En wat je nu ook doet,
Zijn liefde blijft bestaan.
Ook niets wat jij ooit deed
verandert daar iets aan.
Omdat Hij van je houdt,
gaf Hij Zijn eigen Zoon
En nu is alles klaar
wanneer jij komt

Kom tot de Vader,
kom zoals je bent
Heel je hart, al je pijn
is bij Hem bekend
De liefde die Hij geeft,
de woorden die Hij spreekt,
daarmee is alles klaar
wanneer jij komt

En wat je nu ook doet
Zijn liefde blijft bestaan
want niets wat jij ooit deed
verandert daar iets aan
Omdat Hij van je houdt
gaf Hij Zijn eigen Zoon
en nu is alles klaar
wanneer jij komt

(Opwekking 599)

Ds. J.P. Strietman

Deze meditatie is gepubliceerd in de Tsjerkepraat van januari 2020