Toen Jezus in het gebied van Caesarea Filippi kwam, vroeg Hij Zijn leerlingen: ‘Wie zeggen de mensen dat de Mensenzoon is?’ Ze antwoordden: ‘Sommigen zeggen Johannes de Doper, anderen Elia, weer anderen Jeremia of een van de andere profeten.’ Toen vroeg Hij hun: ‘En wie ben Ik volgens jullie?’ ‘U bent de Messias, de Zoon van de levende God,’ antwoordde Simon Petrus.
Mattheüs 16: 13-16
Waarom wel of waarom niet?
Aan het begin van ieder seizoen worden die gemeenteleden die nog geen belijdenis van hun geloof hebben gedaan eraan herinnerd om dat in dit komende seizoen te doen. Ooit door de ouders gedoopt en aan God toevertrouwd, opgevoed in het christelijk geloof – of juist niet en later tot bekering gekomen – komt de vraag naar boven: Wat doe ik er zelf mee? Laat ik mij dopen als dat nog niet gebeurd is, of bevestig ik die doop; is de keuze van mijn ouders, ook mijn keuze?
In de Protestantse kerk is de keuze gemaakt voor de kinderdoop en die later te laten bevestigen door het doen van openbare belijdenis. In de Bijbel vind je dat niet terug. In de eerste gemeente kwamen mensen tot geloof door een persoonlijke belijdenis uit te spreken en daarna lieten ze zich dopen. In veel evangelische kerken zie je die volwassendoop nog steeds. Maar de kinderdoop heeft ook goede papieren – de kinderen verbinden en toevertrouwen aan God. Echter dan moet daar wel die eigen geloofsovertuiging op volgen.
Wanneer ik gemeenteleden daarop aanspreek, hoor ik nogal verschillende bezwaren waardoor het geloof belijden wordt uitgesteld, zo niet wordt afgesteld. Ik zal er een paar benoemen:
- We stellen te hoge voorwaarden, pas wanneer ons geloofsleven volmaakt is, willen we geloofsbelijdenis doen.
- We hebben verbindingsangst. We durven geen keuze te maken, geen verplichtingen aan te gaan en we willen ons niet verbinden aan de gemeente van Christus.
- We hebben ronduit een afkeer van onderwijs. We vinden dat geloven alleen met gevoelens te maken heeft.
- We vinden alleen onszelf belangrijk. Jezus moet ons redden en verlossen. We bepalen zelf hoe dat moet plaatsvinden en de gemeente van Christus is niet onze zorg.
- We durven niet. Een keuze voor Jezus is strijdig met de tijdsgeest.
- Het heeft voor ons geen prioriteit of we vinden het niet relevant. We denken dat we er niets mee hebben te winnen.
We kunnen daar nog best een aantal redenen bij bedenken. Zelf maak ik mij daarover toch wel zorgen. Wat als Jezus voortijdig terugkomt of, nog erger, jij hebt geen tijd meer om te kiezen (overlijden, ziekte of te ver bij God vandaan)? De vraag is wil je echt gered worden door Jezus en wil je bij die grote schare horen die Jezus verwelkomt als Hij een begin maakt met de nieuwe aarde?
Volgens mij heeft dit een grote prioriteit en vraagt dit om een keuze te maken. Overweeg de bezwaren nog eens en stel ze eens in het licht van wat Jezus voor jou heeft gedaan. Hij gaf Zijn leven om jou te redden!
Wat doe je eigenlijk als je belijdenis van je geloof doet?
- In de eerste plaats bevestig je de keuze van degenen die je lieten dopen of wanneer dat niet het geval is geweest, je spreekt uit dat je gelooft in de drie-enige God: Vader, Zoon en Heilige Geest. Het is nu je eigen persoonlijke keuze geworden.
- In de tweede plaats verbind je je met de gemeente van Jezus, hier vertegenwoordigd door de plaatselijke kerk. Je voelt je verantwoordelijk voor die gemeente en je wilt erbij horen nu en als Jezus weer terugkomt. Daarnaast stem je in met de leer van de kerk en verwerp je alle dwaalleer.
- Je maakt de weg vrij om deel te nemen aan het sacramenten van het avondmaal. Zoals de Here Jezus ons daar zelf opdracht toe heeft gegeven.
Hoe is Petrus ons voorbeeld?
In de bovenstaande tekst stelt Jezus een persoonlijke vraag aan Zijn volgelingen: “En wie ben Ik volgens jullie?” Het is de vraag die ook aan ons wordt gesteld. Zelf noemt Hij zich de Mensenzoon zoals de profeet Daniël profeteerde:
Ik keek toe in de nachtvisioenen, en zie, er kwam met de wolken van de hemel Iemand als een Mensenzoon. Hem werden macht, eer en het koningschap verleend, en alle volken en naties, welke taal zij ook spraken, dienden hem. Zijn heerschappij was een eeuwige heerschappij die nooit ten einde zou komen, Zijn koningschap zou nooit te gronde gaan (Daniël 7: 13-14).
Vervolgens vraagt Hij hoe het volk denkt over Jezus. Velen houden het op een profeet of een bijzondere leraar. En dan komt die persoonlijke vraag aan Zijn discipelen. Het is Petrus die antwoord geeft. U bent de gezalfde en de beloofde Messias die door God is gestuurd om mensen te redden. Petrus is hiermee de eerste die een belijdenis van zijn geloof aflegt en tegelijkertijd spreekt hij ook namens alle andere discipelen. Dit is wat we geloven en dit is wat de kerk gelooft. En zo ziet de Here Jezus het ook. Petrus is het fundament, de eerste steen, waarop Jezus zijn gemeente bouwt. Zo mogen wij als leden van die gemeente Hem navolgen en persoonlijk antwoord geven op die vraag: Wie ben Ik volgens jou?
Waarom zou ik?
Neem deze woorden eens goed in je op. Er staat veel op het spel. Wil ik er echt bij horen? Dan vraagt de Heer om een antwoord op Zijn vraag. Ik besluit met een gedicht van Nel Benschop waarin zij je oproept om een stap in het geloof te zetten.
BELIJDENIS
Durf je in deze tijd nog “ja” te zeggen?
Durf je belijden dat je bij God hoort?
Durf je nog de belofte af te leggen
dat je Hem zult vertrouwen op Zijn Woord?
Kun je ‘t verdragen, als de mensen spotten,
omdat de Bijbel toch allang is achterhaald,
omdat Gods Woord voor kinderen is en zotten,
omdat het Christendom volkomen heeft gefaald?
Geloof het niet, wanneer ze je vertellen
dat God gestorven is of niet bestaat,
en dat ook Christus je teleur zal stellen,
en dat Zijn kerk weldra verloren gaat.
Op elke weg zul je de Heer ontmoeten
wanneer je werkelijk naar Hem verlangt.
Zoek overal de sporen van Zijn voeten:
wie zoekt, die vindt – wie bidden blijft, ontvangt!
Pieter Knijff
Deze meditatie is gepubliceerd in de Tsjerkepraat van oktober 2020
Wil je in gesprek over belijdenis doen neem dan contact op met onze pastoraal werker of predikant.
Comments are closed.