“Doof de Geest niet uit”
1 Thessalonicenzen 5: 19 A

Hoe houd je het vuur van het geloof brandende bij jezelf? Nu de kerken gesloten zijn. We niet meer samen kunnen zingen, bidden of sacramenten kunnen vieren. Nu ook met Pinksteren de grote festivals niet meer zijn te bezoeken. Pinksterfeest Veenklooster, Pinksterfeest 316 in Wijnjewoude en Pinksterconferentie Opwekking in Biddinghuizen. Feesten die werken als een boost, die het vuur van het geloof aanwakkeren. Je bent in deze ‘niet aanraken en niet ontmoeten’-crisis teruggeworpen op jezelf en wat je thuis doet aan het geloof.
Veel mensen doen nu mee aan de digitale vieringen via de kastjes van de kerk, de kerkomroep of televisie. Dat heeft ook zo zijn voordelen, je kunt zelf het tijdstip bepalen, je mag zelf kiezen wat je wilt zien en als iets niet bevalt hoef je niet persé te luisteren. Maar hoe fijn ook, je mist de ontmoeting. Uiteindelijk gaat de kracht van ‘gemeente- van- Christus’ zijn verloren. Daar hoort fysieke aanwezigheid bij.

Zondag 31 mei hopen we het Pinksterfeest te vieren, opnieuw anders dan anders. Het verhaal van het Pinksterfeest kunnen we lezen in Handelingen 2 en daar lezen we dat op de eerste volgelingen een soort van vlammen ontstonden, die zich als vuurtongen verspreiden en zich op ieder van hen neerzetten. Zo krijgt de Heilige Geest een tastbaar beeld, naast andere beelden als wind, olie of een duif. Het beeld van het vuur is ons in het oude testament niet onbekend. Mozes zag bij de Horeb een niet verterend vuur, het volk Israël kreeg een vuurkolom mee toen ze onderweg waren naar het beloofde land en God is op de berg Sinaï aanwezig in een laaiend vuur. Iedere keer verwijst het naar de aanwezigheid van God. En dat is de Heilige Geest ook, dat is Gods aanwezigheid in ons.
Dat zegt Paulus later ook tegen de Korintiërs: “Of weet u niet dat uw lichaam een tempel is van de Heilige Geest, die in u woont en die u ontvangen hebt van God” (1 Korintiërs 6: 19).

Paulus gebruikt deze metafoor, van de Heilige Geest als vuur, opnieuw in zijn brief aan de Thessalonicenzen. En hij waarschuwt hen dat dat vuur niet moet doven. Dat “vuur” was wel aanwezig in die gemeente. De gemeente van Thessalonica was een enthousiaste gemeente. Hun geloof, hoop en liefde waren voorbeeldig. Paulus was er zeer tevreden over. Toch roept hij hen op: “Wees altijd verheugd, bid onophoudelijk, dank God onder alle omstandigheden en doof de Geest niet uit.” (1 Thessalonicenzen 5: 16- 19a). De gemeente moet het vuur van het geloof brandende houden en daar heeft Paulus ook een reden voor. In heel die brief wijst hij op de wederkomst van Jezus. Hoe zullen jullie Jezus ontvangen als Hij terugkomt? Wat vindt Hij dan? Verbrande kooltjes, een gedoofd vuur of alleen nog maar uitgebluste mensen? Zorg dat jullie geloof in vuur en vlam staat en dat Jezus zich bij jullie kan opwarmen.

Het komt er juist nu op aan om het vuur in ons brandende te houden. Dat de coronacrisis niet een geloofscrisis wordt. Daar zullen we actief mee aan de slag moeten. Hoe wordt mijn geloof gevoed? Hoe ben ik en hoe blijf ik betrokken bij de gemeente van Jezus Christus? En waar vind ik momenten dat ik mij nog gedragen voel door de Heilige Geest? Mag Pinksterfeest 2020 tijd geven om daarover na te denken. Ik besluit met een lied uit de opwekkingsbundel geschreven door Hans Maat.

Als een vuur van binnen
is mijn liefde voor God;
In het diepst van mijn hart
door Hem zelf uitgestort.
En Uw Geest vult mijn ziel
bij dag en bij nacht.
Uw kracht wordt in mij
in zwakheid volbracht.

U ontsteekt in ons een vuur
dat het donker verdrijft.
U wekt in ons de hoop
die de wereld verblijdt.
U geeft aan ons geloof
waar de twijfel nog heerst.
U spreekt in ons Uw waarheid
waar de leugen regeert.

Als een vuur van binnen
is de kracht van de Geest.
Die met vreugde vervult,
maar met liefde het meest.
Leg Uw woord in mijn mond,
elke dag, elk moment.
Uw woord blijft in mij,
maakt Jezus bekend.

Opwekking 741

Pieter Knijff

Deze meditatie is gepubliceerd in de Tsjerkepraat van mei 2020