Maar op de berg Sion zal ontkoming zijn

Obadja 1: 17a

De profeet Obadja heeft maar een klein boekje geschreven. Eén hoofdstukje maar met 21 verzen. Het kleinste Bijbelboek van het Oude Testament. En daarom lastig op te zoeken tussen de Twaalf Kleine Profeten. Je kijkt er zomaar overheen.

Als je het gaat lezen, haak je misschien snel af. Al weer een boekje vol woede. Een levensgroot conflict tussen Israël en Edom. Dat eigenlijk begonnen is als een familieruzie tussen hun voorvaderen Jakob en Ezau.

Edom wordt hier voor je uitgetekend als een trots en hoogmoedig volk. Dat zich veilig waant in zijn rotswoningen en bergvestingen. Geen vijand kan ze wat doen. Onneembaar zijn hun versterkte steden aan de overkant van de Dode Zee.

Op onze gemeentereis naar Israël en Jordanië zagen we een voorbeeld van zo’n onneembare versterkte stad. Toen bezochten we Petra. Helemaal verscholen tussen de rotsen. Alleen bereikbaar via een nauwe rotskloof.

Met het noemen van die gemeentereis denk je meteen ook aan de twee leden van ons reisgezelschap die we inmiddels moeten missen. Verdriet en gemis kleuren de kostbare herinneringen aan toen.

Verdriet en gemis kleuren ook de profetie van Obadja. Hij verwijt het volk van Edom, hoe ze de Babyloniërs geholpen hebben bij de verwoesting van Jeruzalem. Hoe ze zich zo heel wreed hebben uitgeleefd tegen het weerloze Israël.

Geen wonder dat Obadja helemaal losgaat tegen Edom, denk je dan. En uiteindelijk tegen alle volken die zich hoogmoedig verzetten tegen de God van Israël. Daarmee zet hij de dingen op scherp en brengt hij alles heel dichtbij.

Hoogmoedig zijn tegenover God. Denken dat je Hem niet nodig hebt met Zijn verzoening en vergeving. Dat je wel zonder Zijn peilloos diepe liefde kunt. Dat zit eigenlijk in ieder mens. Je ontdekt er altijd ook iets van bij jezelf.

In de zeven Lijdensweken voor Pasen word je daar steeds weer opnieuw bij bepaald. Dat de Heere Jezus niet voor niets die lange lijdensweg aflegt naar Golgota. Dat Zijn gang naar het kruis niet zomaar is. En absoluut niet overbodig.

Profetisch wijst Obadja daarnaar vooruit. Temidden van de beangstigende oordelen van God mag hij bemoedigend spreken van die ene reddingsweg. Die de Heere je aanwijst. De belofte dat er op de berg Sion ontkoming zal zijn.

Mijn trotse hart, mijn zondige aard, kan mij bedriegen. Zoals het Edom overkomen is. Wat zal het zijn, als dat zo blijft. Dat je zo sterft. Straks je ogen opslaaat als de rijke man en niet veilig bent, zoals de arme Lazarus (Lucas 16: 19-31).

Maar er is hoop. Obadja wijst een uitweg aan. Er is ontkoming op de berg Sion. Er is ontkoming bij de Heere Jezus Christus. Ik mag vluchten naar Zijn kruis. Geborgenheid zoeken bij Hem. Die Zijn kostbare bloed ook voor mij uitgegoten heeft.

Mijn hart kan mij bedriegen. Zijn hart zal nooit bedriegen. Zijn hart staat voor mij open. Ik mag het zoeken bij Hem. Ik mag mij verootmoedigen. Mij klein maken in Gods milde Vaderhand. Met het tegendeel van hoogmoed: in alle ootmoed.

Obadja vat zo heel de heilsgeschiedenis samen. Vanaf waar het misging in Genesis 3 tot aan de belofte van straks. Van het hemelse Sion dat eenmaal neer zal dalen. Van tranen die gedroogd worden. Van pijn die voorbij zal zijn.

In de Lijdenstijd reikt de Heere je Zijn vaderlijke hand. Nodigt Hij je in en door de Heere Jezus uit. Mag je Hem zoeken en vinden. In Zijn liefdevolle genade. Mag je bij alles wat je overkomt en met alles waarin je tekortschiet, rust vinden bij Hem.

O kostbaar kruis, o wonder Gods,
waaraan de Prins der glorie stierf;
ik wil om u zijn zonder trots,
ik acht verlies wat ik verwierf.

Bewaar mij dat ik roemen zou
dan in mijns Heren Christi dood.
Al wat ik anders noemen zou
is niets bij dit mysterie groot.

O angst en liefde, ondereen
vermengd als water en als bloed,
zij wijzen naar het wonder heen
van Hem die op de aarde boet.

Het rode bloed, Zijn koningskleed
bedekt het schandelijke kruis,
dat wordt door alles wat Hij leed
de levensboom van ‘t paradijs.

En door Zijn dood en door Zijn bloed
is nu de wereld dood voor mij.
Ik ben gestorven, maar voor goed
van heel de dode wereld vrij.

De aarde zelf is veel te klein
voor wie U waarlijk loven wil.
Uw liefde is een groot geheim,
zij vraagt geheel mijn hart en ziel.

Ds. J.P. Strietman

Deze meditatie is gepubliceerd in de Tsjerkepraat van maart 2020