“Want waar twee of drie mensen in Mijn naam samen zijn, ben Ik in hun midden.”
Mattheüs 18:20

Het maakt wel uit in welke context je zit als je bovenstaande tekst leest.
Een jaar geleden hadden we deze tekst anders gelezen dan nu. Immers het is inmiddels onze werkelijkheid geworden. Met meer dan twee of drie samenkomen gaat niet meer. Geen volle kerken, geen grote opwekkingsbijeenkomsten of familiedagen. Maar teruggeworpen op de kleine groep. Of zelfs alleen maar op jezelf. In die zin kan deze tekst ook als heel troostvol worden ervaren. Jezus blijft erbij, ook nu je thuis het maar moet zien te redden. Zolang je maar op zoek gaat naar Zijn naam in Bijbellezen, bidden en het volgen van digitale vieringen. Alleen of samen.

Pleidooi voor de gemeente
We moeten trouwens deze tekst niet verkeerd uitleggen. Het is geen vrijbrief voor individualistisch geloof waarbij de gemeente niet meer nodig is. Iets waar veel mensen van overtuigd zijn. Maar dan ga je voorbij aan het hoofdstuk waarin deze tekst staat. Mattheüs schrijft hier over de vierde rede die de Here Jezus hield en die gaat over Zijn gemeente, zeg maar de kerk. In het hoofdstuk zijn verbondenheid en eenheid belangrijke thema’s.
Dat is ook wel een gevaar van al die digitale vieringen. Het is goed dat je ze volgt, maar het gevaar dreigt dat je toeschouwer wordt in plaats van deelnemer. Het is vrij makkelijk om die uitzending te kiezen die het beste bevalt en naar eigen smaak is. Juist in dit hoofdstuk wijst Jezus op dat tegendraadse. In de verbondenheid met de gemeente dien je bereid te zijn eigen falen te onderkennen. De saamhorigheid in de gemeente die Jezus hier voorstelt komt tot stand door enerzijds bereidheid tot biechten en anderzijds de bereidheid tot vergevingsgezindheid en de acceptatie van de ander. Het vraagt om inzet en om offers.

De kleine groep
Maar de perfect georganiseerde gemeente of het succesvolle festival is geen voorwaarde voor de aanwezigheid van Jezus. Ook al worden daarbij onze gevoelens gekoesterd en onze verlangens vervuld. Hoe vaak hoor je dat niet dat gelovigen “geraakt” zijn door grote bijeenkomsten. Evenmin is die aanwezigheid afhankelijk van een goede organisatie, een treffend lied of de juiste spreker. Jezus vertelt hier dat die aanwezigheid afhankelijk is gemaakt van de eensgezindheid en de vrede die er in de gemeente heerst. En daarbij houdt Hij een pleidooi voor de verdwaalde schapen. En daarmee bedoelt Hij de gemeenteleden die of Jezus kwijt zijn geraakt of Zijn gemeente. Juist daar behoort onze aandacht naar uit te gaan. Ook in deze tijd van crisis. Het is moeilijk om juist nu verbonden te blijven. Het gevaar van “verdwalen” is heel reëel.

In Mijn naam
De tekst biedt ons een grote hoop. Jezus blijft bij ons als wij eendrachtig daarom bidden. Ondanks alle beperkingen en de ontwikkelingen in de tijd blijft Hij bij ons. De kerkelijke gemeente dreigt steeds kleiner te worden en soms is reorganisatie nodig. Maar ook dan Hij blijft bij ons. En nu we een tijd (Veel te lang!) op eigen kracht moeten doorgaan, ook dan blijft Hij bij ons. Hij ondersteunt ons met Zijn Heilige Geest en Hij is zelf een lichtend voorbeeld. Juist nu in de komende lijdensweken zien we hoe Jezus zielsalleen Zijn weg ging naar het kruis op Golgotha. En dat allemaal om ons bij elkaar te krijgen. Johannes ziet in een visioen hoe daar twee volken bij elkaar komen op die nieuwe aarde. De nakomelingen van Jacob en zij die gehoor gaven aan de oproep van de apostelen (de kerk). En dat alles in Zijn naam. Zo voelen we ons verbonden in deze moeilijke tijd.

Pieter Knijff

Deze meditatie is gepubliceerd in de Tsjerkepraat van februari 2021

Wil je in gesprek over belijdenis doen neem dan contact op met onze pastoraal werker of predikant.