Verder maakte hij de gegoten Zee. Hij stond op twaalf runderen, drie naar het noorden gekeerd, drie naar het westen gekeerd, drie naar het zuiden gekeerd en drie naar het oosten gekeerd, en de Zee stond daarbovenop.

2 Kronieken 4: 2 en 4

De beide kolossale bronzen zuilen, Jachin en Boaz, bij de ingang van de tempel. Ze trokken zeker de aandacht. Maar dat was niet minder het geval met dat andere bronzen voorwerp: het reusachtige bronzen wasvat, dat rustte op twaalf bronzen runderen – symbool van de twaalf stammen van Israël.

Dit gigantische bronzen wasvat werd vanwege zijn grootte de ‘Zee’ genoemd. Dit wasvat in de tempel van Salomo was vele malen groter dan dat van vroeger bij de tabernakel. Maar zijn functie was hetzelfde: de reiniging van de priesters. Met het water van dit wasvat wasten zij zich.

Meerdere keren per dag wasten de priesters hun handen en hun voeten. Met het water van dit wasvat reinigden zij zich bij het dienen in de tabernakel en in de tempel. Dit wasvat in de tempel beeldde hetzelfde uit als het wasvat bij de tabernakel. Het is het beeld van de reiniging – van de vergeving.

We mogen niet vergeten dat heel die dienst bij de tabernakel en de tempel ook een geestelijke betekenis heeft. Zoals de tabernakel zelf dat al deed. Tot in details spreekt de tabernakel over de komst van de Heere Jezus en Zijn kostbare bloed. En de tempel van Salomo deed dat niet anders.

Daar worden we in deze zeven lijdensweken toch vooral bij bepaald. Herinnerd aan het wonder van het kruis. Het wonder van de Zoon van God. Mens geworden. Zichzelf overgevend in de dood aan het kruis. Tot een volkomen verzoening voor al onze zonden. Is dat niet het hart van het christelijk geloof?

De bronzen zee. Dat grote wasvat. Ze is het symbool van de vergeving van onze zonden. Evenals de priesters van toen ontkomt ook geen kind van God eraan. Dat we die reiniging nodig hebben. Zoals ook de Heere Jezus ons in het Onze Vader leert bidden om de vergeving van onze zonden.

De enorme grootte van dit waterbassin tekent voor je uit, hoe overweldigend groot Gods genadige vergeving in Christus is. Niet voor niets heeft David het ontwerp hiervoor van zijn hemelse Vader gekregen, zoals ook Mozes dat indertijd van Hem ontving. Als afbeelding op aarde van het heiligdom in de hemel.

Geen wonder dat de apostel Johannes dit wasvat straks terugziet. In het hemelse heiligdom. Alleen is de ‘Zee’ dan niet meer van brons, maar van kristal (Openbaring 4: 6):

En voor de troon was een glazen Zee, als kristal.

De ‘Zee’ is transparant geworden. Je kijkt er dwars doorheen. Alles wordt nu gezien door het kristal van deze ‘Zee’ vol vergeving – vol van Gods genadige vergevingsgezindheid.

Iedere keer als kinderen van God bidden. Ogen dicht en handen samen. Tot hun hemelse Vader naderen. Zijn hemelse heiligdom binnengaan. Staat die glazen ‘Zee’ boordevol vergeving voor hen klaar. Waaruit ze telkens weer opnieuw met gevouwen handen mogen putten. Om schoongewassen verder te gaan.

Dankzij Christus. Dankzij het wonder van Zijn verzoeningswerk. Dankzij Hem. Die het Lam genoemd wordt dat onze zonden wegdraagt. Mag een kind van God opgelucht ademhalen. Mag je met oprecht berouw bij jouw hemelse Vader komen. Met die zekerheid van de vergeving van jouw zonden in je hart.

Wat is dat bijzonder. Dat je zo mag komen. Gewoon. Zoals je bent. Met je twijfels en je verlangens. Met al je gebreken en je tekorkomingen. Je geloof soms zo klein. Aangevochten en wel. En dat je jezelf dan toch welkom mag weten. Dat je er zeker een liefdevol luisterend oor zult vinden.

Zo wordt bij de glazen Zee in de hemel het lied van het Lam gezongen. Door alle heiligen. Vol dankbaarheid. Vol vreugde. En van die vreugde mag je hier op aarde al iets proeven. Elke keer als je jouw handen vouwt. Om te bidden en te danken. Om de nabijheid van jouw hemelse Vader te zoeken.

Hoor een heilig koor van stemmen,
staande aan de glazen Zee,
Halleluja, Halleluja,
God zij glorie, zingen zij.
Menigten die geen kan tellen,
als de sterren in hun glans,
psalmen zingend, palmen dragend,
in de hemel is een dans.

Gezang 726: 1

Ds. J.P. Strietman

Deze meditatie is gepubliceerd in de Tsjerkepraat van maart 2018