Jabes was van groter aanzien dan zijn broers. Zijn moeder had hem Jabes genoemd, want, zei ze, ik heb hem met smart gebaard. Jabes riep de God van Israël aan: Als U mij rijk zegent en mijn gebied uitbreidt, Uw hand met mij is en U het kwaad van mij wegdoet, zodat het mij geen smart brengt. En God liet komen wat hij gevraagd had.

1 Kronieken 4: 9-10

Vroeger thuis. Dan werden ze vaak overgeslagen aan tafel. Saaie rijen met onbekende namen. En toch. Soms zit er zomaar een pareltje tussen. Zoals hier in 1 Kronieken 4. Als Ezra de ene rij namen aan de andere rijgt, stopt hij er ook dit ene pareltje tussen. Een klein stukje tekst. Rond de figuur van Jabes. Over een bijzonder gebed van een bijzonder mens.

Vol verlangen om zijn naam die spreekt van pijn en verdriet te boven te komen. Om juist tot een zegen te kunnen zijn voor de mensen om hem heen. Vol vertrouwen. Dat kenmerkt het leven van Jabes en het kenmerkt ook zijn bidden. En met dat Godsvertrouwen, horen we Ezra hier eigenlijk zeggen, stak hij uiteindelijk met kop en schouders boven zijn broers uit.

Hij krijgt de Heere lief. Je hoort het aan zijn bidden. Daar legt Ezra de klemtoon op. Hij bidt niet zomaar tot God in het algemeen. Nee, hij roept de God van Israël aan. De God die hoort en verhoort. De God van wie je op aan kunt. De God die genadig is. De God die een hemelse Vader wil zijn. Die Zich naar je toe buigt en naar je luistert.

Dat vertrouwen had de Heilige Geest in zijn hart gelegd. In dat vertrouwen bidt Jabes. Hij bidt of hij Gods opdracht mag vervullen om heel het land Kanaän in bezit te nemen en het zo onder Gods beheer te mogen brengen. Zegen mij, hoor je hem eigenlijk vragen, om zo tot een zegen te kunnen zijn. Tot een zegen voor anderen – voor de naaste dichtbij en veraf.

En daarom bidt Jabes ook in één adem mee. Of God hem tegen het kwaad beschermen wil. Want als je rijk gezegend wordt, ligt het kwade zomaar op de loer. In feite vraagt Jabes om Gods bescherming tegen zijn eigen zondige hart. Tegen alle verleidingen van de wereld om hem heen. Tegen alle aanvechtingen van de satan ook.

En zo deed God het ook. Hij hoort en verhoort. Deze hemelse Vader geeft Zijn kind Jabes wat hij gevraagd heeft. Gods hart ging voor hem open en Hij vervulde het verlangen van Zijn kind. En de mensen om hem heen hebben dat gezien. Ze hebben in alles meegedeeld van die zegen van Jabes. En zo heeft de Ezra dat uiteindelijk ook opgenomen in zijn boek.

Voor Jabes was dat niet vanzelfsprekend. Jabes betekent ‘smartenkind’. Hij weet heel goed dat God het kwade niet altijd bij ons weghoudt. Dat God soms moeilijke wegen kan gaan met Zijn kinderen. Maar ook dan kan onze hemelse Vader zegenen. Met kracht en moed om vol te houden. Niet opstandig te worden. Zelfs dan te getuigen van Gods liefde en trouw.

Dat klinkt allemaal door in dat gebed van Jabes. En dat hebben zijn familieleden ook zo gezien en ervaren. Dat Jabes van genade wilde leven en alles van zijn hemelse Vader verwachtte. Daarmee weerspiegelt Jabes ook iets van de liefde van Christus. Die Zich in de tuin van Getsemane voor ons neerboog. Zichzelf voor ons wegcijferde in Zijn gebed.

Zegen mij op de weg die ik moet gaan.
Zegen mij op de plek waar ik zal staan.
Zegen mij in alles, wat U van mij verlangt.
O God, zegen mij alle dagen lang!

Vader, maak mij tot een zegen;
ga mij niet voorbij.
Regen op mij met Uw Geest, Heer,
Jezus, kom tot mij
als de Bron van leven,
die ontspringt, diep in mij.
Breng een stroom van zegen,
waarin U zelf steeds mooier wordt voor mij.

Zegen ons waar we in geloof voor leven.
Zegen ons waar we hoop en liefde geven.
Zegen om de ander tot zegen te zijn.
O God, zegen ons tot in eeuwigheid!

Vader, maak ons tot een zegen;
hier in de woestijn.
Wachtend op Uw milde regen,
om zelf een bron te zijn.
Met een hart vol vrede,
zijn wij zegenend nabij.
Van Uw liefde delend,
waarin wij zelf tot bron van zegen zijn.

(Lied 167 Op toonhoogte)

Ds. J.P. Strietman

Deze meditatie is gepubliceerd in de Tsjerkepraat van oktober 2018