Aan Hem nu Die bij machte is u voor struikelen te bewaren, en u smetteloos te stellen voor Zijn heerlijkheid, in grote vreugde, de alleenwijze God, onze Zaligmaker, zij heerlijkheid en majesteit, kracht en macht, nu en in alle eeuwigheid. Amen.

Judas 1: 24-25

Je kunt gemakkelijk struikelen. Als je bijvoorbeeld te vlug wilt. Ik moest eraan denken nu we druk bezig zijn met de eenwording van onze beide gemeenten. Te vlug gaan we niet, dacht ik. De eerste gezamenlijke kerkdienst was er 50 jaar geleden al in 1968. En de eerste gezamenlijke viering van het Heilig Avondmaal 10 jaar later in 1978 – toch ook al 40 jaar geleden.

De apostel Judas heeft het ook over struikelen. En over Iemand die je daarvoor bewaren wil. Hij weet waarover hij spreekt. Hij noemt zich namelijk broer van Jakobus. En Jakobus, die ook zo’n korte brief heeft geschreven in het Nieuwe Testament, is een broer van Jezus. Die zijn allemaal gestruikeld. Stuk voor stuk. Over hun eigen broer – Jezus.

Ze vonden Hem ongetwijfeld een beste jongen. Een fijne broer gewoon. Maar in hun ogen ging Hij een stap te ver – stel je voor: Zoon van God! Dat was gewoon een brug te ver. De apostel Johannes schrijft: “Want ook Zijn broers geloofden niet in Hem (Johannes 7: 5)”. Tenminste niet zoals Petrus en de andere leerlingen: “En wij hebben geloofd en erkend dat U de Christus bent, de Zoon van de levende God (Johannes 6: 69)”.

Maar ze weten inmiddels ook heel goed, hoe het anders kan. Hoe je voor struikelen behoed kan worden. En zelfs – zoals in het geval van Judas en Jakobus – hoe je als je gestruikeld bent toch weer liefdevol overeind geholpen kan worden. Want je kunt inderdaad beter struikelen op de goede weg, dan wandelen op de verkeerde weg, zoals boven deze meditatie staat.

En het naar elkaar toegroeien als beide gemeenten zie ik echt als de goede weg. We zijn de afgelopen 50 jaar zeker naar elkaar toegegroeid. Zo sterk zelfs dat er eigenlijk geen reden meer is om gescheiden op te trekken. Bedenk daarbij dat de meeste gemeenten een gezamenlijke viering van het Heilig Avondmaal zien als sluitstuk en afronding van het herenigingsproces.

In Kollumerzwaag doen wij altijd alles anders, lijkt het wel. Wij zijn er 40 jaar geleden al voor het eerst mee begonnen. Maar misschien is dat ook wel heel mooi. Zeker in verband met wat Judas schijft over de ‘barmhartigheid van onze Heere Jezus Christus’ (Judas 1: 21) en dat erbij horende diepe verlangen om je voor struikelen te bewaren.

Inmiddels zijn we samen met de stuurgroep onderweg naar de komende hereniging van onze beide gemeenten. Voor en achter de schermen is er heel veel activiteit. We kijken allemaal vooruit en dat is goed. Judas heeft het over de grote vreugde van straks. Maar als het goed is, hebben we daar bij elke avondmaalsviering al een klein voorproefje van.

De apostel Judas eindigt zijn brief vol van die vreugde. Je merkt dat hij ervan overtuigd is dat het Gods diepe verlangen is om je voor struikelen te bewaren. Zijn liefdevolle genade wil ieder die in de Heere Jezus gelooft ook eenmaal veilig thuis brengen. Dat bedenken we bij iedere viering van het Heilig Avondmaal, zoals we dat samen mogen doen op zondag 9 december.

Maar zeker ook aan het einde van het kerkelijk jaar. Als we onze overledenen herdenken in het midden van onze beide gemeenten. Dan mag je oog hebben voor diezelfde liefdevolle genade. Voor Gods grote barmhartigheid. Voor Zijn verlangen om thuis te mogen brengen. Dat bedenken we zondag 25 november ook. We wensen ieder van harte Gods nabijheid en troost toe.

Dankt, dankt nu allen God
met hart en mond en handen,
die grote dingen doet
hier en in alle landen,
die ons van kindsbeen aan,
ja, van de moederschoot,
Zijn vaderlijke hand
en trouwe liefde bood.

Die eeuwig rijke God
moge ons reeds in dit leven
een vrij en vrolijk hart
en milde vrede geven.
Die uit genade ons
behoudt te allen tijd,
is hier en overal
een helper die bevrijdt.

Lof, eer en prijs zij God
die troont in ’t licht daarboven.
Hem, Vader, Zoon en Geest
moet heel de schepping loven.
Van Hem, de ene Heer,
gaf het verleden blijk,
het heden zingt Zijn eer,
de toekomst is Zijn rijk.

(Gezang 704)

Ds. J.P. Strietman

Deze meditatie is gepubliceerd in de Tsjerkepraat van november 2018