En Jezus was ook voor de bruiloft uitgenodigd.

Johannes 2: 2

Johannes begint zijn beschrijving van het Evangelie zo mooi. Bij de God die mens wordt. Het Woord dat bij God was. Het Woord dat God was. Dat Woord is vlees geworden en is onder ons komen wonen. Dat Woord werd Immanuël – God met ons.

Dat was niet op ons verzoek. Hij komt onuitgenodigd. Als een ongenode gast verschijnt Hij in deze boze en vijandige wereld. Niemand nodigde Hem uit. Toch wilde Hij het Lam van God zijn. Dat de zonde van de wereld wegneemt.

Maar dan verandert er iets. Hij roept discipelen samen: Johannes, Andreas en zijn broer Simon Petrus, Filippus en Natanaël. En dan ligt er toch ineens die uitnodiging. Geheel onverwacht. Onvoorstelbaar eigenlijk.

Er is een bruiloft, vertelt Johannes. En dan voegt hij eraan toe, hoe ook Jezus met Zijn vijf nieuwe discipelen voor die bruiloft is uitgenodigd. Naast Zijn moeder Maria. Toch ook Hij, die ongenode gast in deze wereld is.

Nee, het wonder van die bruiloft in Kana is niet zozeer dat water, dat in wijn veranderd wordt. Zijn niet alle dingen door Hem gemaakt? Zonder Hem is geen ding gemaakt, vertelt Johannes, dat gemaakt is – ook dat water en die wijn niet.

Nee, het verrassende is dat Hij genodigd wordt. Dat mensen Hem uitnodigen. Dat ze geen bruiloft willen vieren zonder Hem. Omdat ze Hem er niet bij kunnen missen. Op de één of andere manier voelen ze aan zonder Hem niet verder te kunnen.

Jezus met Zijn vijf discipelen en Zijn moeder Maria. Voor je uitgetekend als de voornaamste gasten aan het bruiloftsmaal. En waar Hij zo eervol ontvangen wordt, laat Hij iets van Zijn heerlijkheid zien, schrijft Johannes, en wij geloofden in Hem.

Zo mag het gaan. Ook in dit nieuwe jaar 2017. Waar we met elkaar zoeken naar betrokkenheid op Hem. In de verlegenheid van onze beide gemeenten. Bij het opnieuw aanvullen van de kerkenraad, bijvoorbeeld.

We kunnen niet beter doen, dan dat bruidspaar van lang geleden. Hem uitnodigen. Om mee te gaan. Omdat je op de één of andere manier ook aanvoelt. Net als die mensen van toen. Dat je het alleen niet redt. Dat je zonder Hem niet verder kunt gaan.

Ds. J.P. Strietman.

Deze meditatie is gepubliceerd in de Tsjerkepraat van 12 januari 2017